...błagam was, zlitujcie się i zabijcie mnie...

   To nie jest tak, że ja nie staram się zaakceptować aktualnego stanu rzeczy. To nie jest tak, że nie próbuję pogodzić się z niedogodnościami. To nie jest tak, że uwzięłam się na tego człowieka i przestałam być tolerancyjna. To nie jest tak, że zaczęłam przesadzać i dramatyzować. TO NIE TAK, DO CHOLERY.

   Rozmawiam. Śmieję się. Jem. Śpię. Żartuję. Bawię się. Śpiewam. Tańczę. Spaceruję. Piszę. Maluję paznokcie. Rozwijam się. Próbuję nowych rzeczy. Jeżdżę na rowerze. Wychodzę z psami. Kupuję ubrania, kosmetyki. Siedzę na facebooku. Oglądam seriale, anime, filmy. Słucham muzyki. Spotykam się ze znajomymi. Egzystuję dość normalnie. A w między czasie... płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę, płaczę. I PŁACZĘ.

   W chwili obecnej czuję się całkiem wyprana z emocji. W chwili obecnej potrafię ślepo gapić się w ekran laptopa i udawać, że mnie to nie dotyczy, że mnie to nie obchodzi. W chwili obecnej moich myśli nie opuszcza makabryczna chęć śmierci. W chwili obecnej w moim sercu tkwi żal, gorycz, ból i poczucie zdrady. W chwili obecnej nie potrafię poradzić sobie z życiem. Chcę zniknąć. Chcę to skończyć. TERAZ.

   Nie chcę się zabijać. Mam wielką wolę życia. Tylko nie wiem, czy jest sens ciągnąć coś, co straciło znaczenie. Tak, czuję się nic nie warta. Czuję się słaba. Czuję się niepotrzebna. Czuję się niekochana. Czuję się... ZBĘDNA. 

   Straciłam swoją oazę. Straciłam swój spokój. Straciłam to, co zawsze dawało mi siłę. Moja rodzina już nie istnieje. To małe, rozbite, lecz kochające coś już zniknęło. Więc może ja też powinnam zniknąć? Nie chcę słuchać kłótni, nie chcę widzieć łez, nie chcę słyszeć wzajemnych oskarżeń, nie chcę wyciągać starych przewinień, nie chcę myśleć o braku rodziny. NIE CHCĘ, NIE MAM OCHOTY.

   Dlaczego jedna osoba potrafi zniszczyć świat kilku? Dlaczego samym pojawieniem się zburzyła spokój i przegnała radość moją, mojej babci i, jakby nie patrzeć, mojej mamy też. Choć ona podobno jest szczęśliwa. Podobno. Szczęście otoczone bólem bliskich. I WŁASNYM.

   On Cię nie szanuje. On Cię wykorzystuje. On się czuję tu najważniejszy. On jest tak stereotypowym facetem, jak stereotypowym facetem być można. On się rozpanoszył. On myśli, że może mną rządzić. On uważa się za pana i władcę. On nic nie robi, żeby Ci pomóc. On nic nie wnosi do tego domu. On nie bierze pod uwagę potrzeb innych. On jest egoistą. On jest narcyzem. On niszczy mi wszystko. On nie potrafi się zmienić. On zepsuł harmonię i ład w moim życiu. On nie jest wart Twojej miłości. On pije. On znika na noc. On całymi dniami, tuż po pracy, siedzi przy komputerze i oczekuje obsługi. On na Ciebie nie zasłużył. OTWÓRZ OCZY, MAMO.

   Nigdy nikogo nie nienawidziłam. To się zmieniło. Dziwnie się z tym czuję. Nie chciałam tego. Nie tak miało być. JEST ŹLE.

   Szukam pomocy. Krzyczę. Ale już nie mam siły. Już mam dosyć. DOŚĆ.

   Z każdym dniem jest gorzej...