Pogoda dla bogaczy

Chyba zacznę się zastanawiać, gdzie podział się sens tych usilnych działań. Można by powiedzieć, że jedna chwila, jedno zdanie sprawiło, że wszystko się zawaliło. Ostatnia nadzieja, wiara w lepsze jutro odeszły w zapomniane. Łzy i ból - nie moje, a tak przeszywające, wzięły górę nad optymizmem. Przykre, jak jedna osoba, w dodatku tak mało znacząca, odbiera całą radość z nowych dni. Wiele jestem w stanie znieść, przywykłam już, iż mało rzeczy idzie jak po maśle, ale mokre ślady pod oczami mojej mamy spowodowały, że smutek ogarnia umysł i paraliżuje go. Najgorsze i najboleśniejsze jest to, że wszystko przez tak zwane "zielone" lub złote monety... I pomyśleć - miałybyśmy je i ta cholerna sytuacja nie mogłaby mieć miejsca. Żyłybyśmy sobie spokojnie, nie przejmując się niczym. A tak to? Strzelić sobie w łeb i wtedy można oczekiwać spokoju, w innym wypadku męcz się na bruku, grzeb w śmieciach i poszukuj szczęścia tam, gdzie uśmiech pojawia się raz na tysiąc lat. Ludzie wygrywają w totolotka... Jestem ciekawa, dlaczego niektórzy nigdy nie będą mieli ku temu okazji. Jaka sprawiedliwość jest na tym świecie? Czy ona w ogóle jest?! Mam pewne wątpliwości... Są momenty, w których tak odechciewa się wszystkiego, że pozostaje nam w myślach tylko sznurek, pętla, drzewo, stołek. I przy trwaniu dalej w tym bagnie trzyma nas myśl, iż mamy dla kogo żyć. W końcu "trzeba być twardym, a nie miętkim"... Tylko, że jest to strasznie trudne...
 
 
 
 

Specjalnie dla MAMY :*

Straciłam TO!

Z moją głową, ach! Chyba coś nie tak. Czuję... nie. Nie wiem. Wszystko, ja... nie! Chyba, ja. Ja się wyczerpałam?! Nie! To niemożliwe... Tylko... Ciągle nie mogę się skupić, coś zakłóca mój tok myślenia. Nie potrafię już... nie mogę napisać nic, co ma sens. Roztargnienie, ale... przecież nic się nie zmieniło! Ja... czyżby to była pomyłka? Mój wielki dar? Nie! Nie! Nie! Proszę, Panie, nie odbieraj mi tego! Nie! Błagam. Nie mogę się poskładać. To takie nijakie, nieudane, o! Co się ze mną dzieje?! Słyszę muzykę, piszę, ale nie wiem co! Coś się pałęta w mej głowie, zapełnia ją i nie pozwala uwolnić się słowom! Aaa! Ja... zepsułam się! Nie! Opadam z sił, nie potrafię sobie z tym poradzić. Gdzie jestem? Ja, ta ja! Gdzie się podziałam?! Pomóżcie mi się odnaleźć. Inaczej przepadnę, zniknę i mnie nie będzie. A ja chcę być tu, taka jak byłam! Proszę, błagam odszukajcie mnie! Bo zagubiłam się... Proszę.

Oryginalność

Ludzie różni są, albowiem rodzą się oryginalni. Następnie spotykają się z najzwyklejszą codziennością i osobami, które zatraciły swój indywidualizm. Potem albo się do nich przyłączają, albo stają się wyrzutkami z doczepioną plakietką "dziwak." To przykre, jak marnują się talenty, jak zmuszane są do zejścia na drogę pospolitości, gdzie zmieniają się w tak zwaną szarą masę. Przetrwają tylko najsilniejsi, a niestety, artyści nie należą do najwytrzymalszych. Dusze te są raczej słabe, ale, oczywiście, zdarzają się wyjątki. Jestem jednym z nich, jednak są momenty, w których nie marzę o niczym innym, jak tylko rzucić wszystko w cholerę, wybiec z domu i skoczyć z mostu. Pozytywne nastawienie do życia oraz naiwna wiara w ludzi nie pozwala mi skończyć ze sobą w tak prosty sposób. Przewiduję, że czeka mnie powolna, samotna ścieżka ku samodoskonaleniu się, bowiem nieliczni mają tyle mocy, by przejść kręte, zawiłe i przede wszystkim trudne przeszkody, wyznaczone nam przez Stwórcę w celu sprawdzenia, jacy jesteśmy i ile siebie w sobie mamy, a także jak bardzo sobie samym ufamy. Po jakiego grzyba ten cały ambaras z testami na osobowość? Zaprawdę powiadam, iż szczerze chciałabym to wiedzieć, z przykrością więc stwierdzam, że nie mam absolutnie bladego pojęcia. Domniemywam, że dzieje się tak za sprawą, iż Pan, chce wiedzieć kogo wydał na świat, który jest jego największym dziełem. Czy ten ktoś stanie się kimś? Czy zaistnieje? Czy przemaluje piękny obraz po swojemu, czy też będzie kolejnym nic nie wartym istnieniem? On pragnie odpowiedzi, lecz to czego się dowie - zależy tylko od nas. Ja już znam wszystkie swoje odzewy.